Bırakmaya - Başlamaya Anne mi Hazır Değil, Çocuk mu?

Annelik dünyanın en güzel, istifası olmayan ve bir o kadar zor görevi. Çocuklar büyüyüp artık bu görevden beni emekli etmek isteseler de annelik yapmaktan kendimi alamayacağımdan eminim. 

Her Türk annesi gibi “Yok yavrum karışmıyorum, sen bilirsin de bence şöyle böyle olmalı” diye çok cümle kuracağım, bu potansiyelim var :)

Çocuklar ufakken anneliğin en zor yanlarından biri sorumluluk. Doktorunu, yediğini, içtiğini, giydiğini, oyuncağını, bezini, kremini, şampuanını, kreşini yani her şeyi onun adına seçmek. En iyisi, en zararsızı, en güvenilir olanı; imkânlar elverdiği sürece tüm en iyileri olsun.  

Bebekleri büyütürken öyle aşamalar kaydettik, alışkanlıkları bıraktık yada yenilerini kazandık ki; her biri benim ve bizim için büyük sıkıntı ve endişe konusuyken bir baktım tüm endişeler boşunaymış.

Örneğin ilk olarak 1,5 yaş kontrolünde artık gece beslenmelerini kesmemiz gerektiğini söyledi doktorumuz. Haydaa nasıl keseyim, çocuk gece uyanıyor, besleyip uyutmaya çalışıyorum, uyutuyorum. Kesersem ne yaparım, bebek açlıktan uyanıyorsa aç aç nasıl uyusun diye bir taraftan bahane sıralarken öbür taraftan yahu çocuk doktorundan iyi bilemeyeceğim herhalde deneyeceğim dedim; karar verdim, uyguladım, bitti. Evet gece beslenmeleri bitti. Birden bitti, sanki bitmek için benim karar vermemi bekliyordu sadece. Uyandıklarında su verdim, geri uyuttum. Mama verdiğim gecelere nazaran daha çok uyanmadılar. Hep beraber alıştık.

Sonrasında  öyle zor bir konumuz vardı ki o da "memeden kesme". Takip edenler bilir Ömercik 11.ayda meme emmeyi bırakıp 14 aya kadar oh biberonla rahat rahat anne sütü aldı.  Ama Elif ve Emir rekabet halinde 24 ayı tamamladılar. Daha da emzirmek isterdim ama Emir kendini kırklı bebek sanıp sabaha kadar meme emmek isteyince dedik artık vakti geldi.

Düşününce dünyada emzirmek kadar bir anneye huzur veren bebeğiyle güçlü bağ , iletişim kurmasına neden başka ne olabilir. Hele ki biraz büyüyüp eli elinde gözü gözünde emmeye başlasın ne büyük mutluluk. Düşünsene emzirmek dışındaki her şey başkası tarafından yapılabilir. Bakıcısı, babası, ananesi, babanesi altını bezler, biberonla mama içirir, susturabilir, eğlendirebilir, ama sadece anne bebeğini emzirebilir.

2. Yaş, 2 .gün Emir ve Elif’i  son kez emzirdim. Ve bıraktırma kararı aldım ama ne büyük dert bana, nasıl yapacağım da bırakacaklar, hayatta bırakamazlar dertlenip durdum.  Aldım karşıma çocukları; "artık büyüdünüz sütü anneden değil bardaktan içeceksiniz" dedim. E tamam biz zaten büyüdük dediler. Anane yöntemleri ile biraz görüntü ve tadı bozduk . İkinci akşam işten geldim amannn çok acı artık böğğ.  E üçünü gün kimse yüzüme bakmadı :) Böylelikle o çok korktuğum nasıl başaracağımızı bilemediğim memeden kesme işi kendiliğinden kolayca bitti mi. Olan bana oldu mu oldu :) Ben bu kadar hızlı bıraktıklarına bozuldum mu bozuldum :) Hazır olmayan, o bağı koparmaktan korkan ben miymişim aslında evet...

2.5 Yaş olduk, kreşe başladık. Tabii onları kreşe bırakmak çok acı çok vicdan azabı. Çocuklar da biz de ( annemle ben) alışmaya çalışıyoruz. O dönem bir de üzerine ayrılık konuları. 3 Çocuklarla tek başıma kalıyorum. Ailem en büyük destekcim. Çocuklar en az hasarla bu işten kurtulsunlar diye canımı dişime takıyorum. Hayatımın en  zor ve hatırlamak istemediğim günleri, ama geçiyor işte geçti. Neyse.

O dönem bir ananede bir evde kalıyoruz. Ömercik emzik delisi, mümkünse biri ağzında biri yedekte elinde olsun. Elif o kadar değil ama uykuya geçerken emzik istiyor.  Bu arada annemlerde muhabbet kuşu var adı paşa benimkiler bayılıyor. Bütün emzikleri anane evinde unutup eli boş eve dönünce; Çocuklar Paşa yanlışlıkla emzikleri yemiş dedim. Aaa nasıl olur paşa nasıl yer, paşalar emzik yemezler, öyle, böyle derken ağlamalar zırlamalar bir gün iki gün, üç gün biz emziği bıraktık. Olan paşaya oldu garibimin günahı yok ama biz sayesinde çok kolay emzik bıraktık.

Sonra yapmaya başladıklarımız var,  geçtiğimiz hafta sonu Emir’in bisiklet düştü aklına. Allah’ım bisikleti olsunmuş, yatıyor kalkıyor bisiklet. Tamam çocuk haklı da üç çocuk tek bisiklet biri binse diğeri  ağlayacak,  ben bisiklet peşinde koşacağım nasıl baş edeceğim derken Emir kazandı. Cumartesi akşam hayatında ilk defa 16 jant bisiklete biniyordu. Ben bisikletçide bu bizim için çok büyük değil mi nasıl binecekler derken parkta ilk denemede Emir sorunsuz bisikleti sürdü. Sonrasında sırayla Ömer ve Elif.

Ve'l hasıl üçüz anasıyım diye ahkam kesecek değilim :)
Fakat 5 yaş bitene kadar annelik be bebek bakımı ile ilgili bir çok konuyu 3 çocukla denemeyimledim. Öğrendim ki her yeni başlangıçta önce hazır olması gereken anne, çocuk ardı sıra geliyor.

Bu yıl anasınıfına başlıyoruz. Geçen yıl gittiğimiz anaokulumuzda devam ediyoruz, bildiğimiz düzen. Seneye Eylül ayında bunun 1. sınıfı var, esas değişiklik yani.  Üç çocukla 1. sınıf çok eğleneceğim biliyorum :) Her akşam başka renk huni seçerim artık :) Ama yazı genelinde ana fikir neydi; "çocuklar zaten hazır, önemli olan annenin hazır olması"; o zaman daha bir yıl var ben kendimi psikolojik olarak hazırlayayım :)

Sevgilerimle,
Sultan