"Güle oynaya girmezsiniz doğuma, gözünde yaş, içinde korku, kaygı ile gidersin,
Doğum sonrası karnımdaki o büyük kesiğin acısı kadar acıydı ruhumun çektiği acı. Karnım da boştu kucağım da. Benimle beraber aynı gün hastanede doğum yapan annelerin ciyak ciyak ağlayan bebekleri n sesi katı inletirken iki kat aşağıda kuvözdeki bebeklerimin ağlamalarını kimse duymuyordu. Benden önce kablolar sardılar bebeklerimi.
Prematüre olmak Ömer, Elif, Emir’e, prematüre anneliği bana hayattaki en zor günleri yaşattı. Ben yeni doğmuş yavrularımı kucağıma alıp kokusunu içime çekemezken onlar annesinden ayrılıp soğuk kuvözlerde günlerce kaldılar. Sonrasında günden güne ilmek ilmek; emek emek büyüdüler, nefeslerini dinleyip, geceyi gündüze katarak geçen günler şimdi hiç yaşanmamış gibiler.
Ömer ile Elif 11. gün alabildim kucağıma, tutmaya öpmeye kıyamayarak. Emir’den 18 gün ayrı kaldım, yazması kolay yaşaması zor 1750 gram doğum 1500 grama düşen Emircik içlerinde en azimli bebek çıktı. Eve çıkana kadar bebeklerimi sadece 1 kere gördüm ve dokunabildim. Oysa yoğun bakımda olan bebeği her gün annesinin dokunmasına görmesine izin veren hastaneler var, keşke benim de imkanım olabilseydi.
Ömer & Elif & Emir 5 yaşlarını bitirmek üzere. Hamilelik-Doğum-Lohusalık-ilk bır yıl –son beş yılı düşünüyorum. Anne olmak için döktüğü göz yaşları Allah tarafından cömertçe üç evlatla ödüllendirilmiş bir anneyim. Hep derim çok zengin bir anneyim. Ama bir o kadar yorgun. Uykusuz geceler, günler, haftalar, aylar. Emmeyi, yutmayı bilmeyen bebekleri beslerken, üçüncü bebeği beslemeyi bitirdiğinde birinci bebeğin sırasının gelmesi :) Mikrop kapmasın diye alınan önlemler. Erken doğum nedeniyle yapılan onlarca tahlil, tetkik, muayene, kontrol. Ve bu arada yavaş yavaş büyüyen bebekler, yaz yaz bitmeyecek bir hikaye Ömer & Elif & Emir :)
Her prematüre annesine sonsuz saygıyla. Dünya Prematüre günü kutlu olsun.
gözlerini kaparken en kötü ihtimal de olabilir, en iyisi de…
Doğum sonrası karnın ve kucağın boş dönersin yatağına, yan odadan gelen bebek sesleri, iki kat aşağıdaki yoğun bakımdaki bebeklerinin o soğuk odalarda nasıl yalnız olduğunu hatırlatır.
Öpemezsin, koklayamazsın, hatta kime benziyor, yüzü gözü nasıl bilemezsin.
Hemşirelere özenir onları kıskanırsın.
Lohusalık nedir bilemezsin, yoğun bakım camlarından bebek izleyerek geçer günlerin.
Bilirsin ki sen ümidini yitirirsen kara olur günler, sen ümitsiz olursan oyun biter... Gelecekteki güzel günlerin hayali ile her gün her saat her dakikanın bedeli ödeyerek pamuklarda büyütürsün yavrularını; çünkü sen prematüre annesisin...
Çünkü ben Prematüre annesiyim.
Prematüre annesi olan her kadına sonsuz saygıyla...
Dünya Prematüre günümüz kutlu olsun..."
Geçen yıl yazdığım bu yazıya birçok üçüz annesi arkadaşım duygularımıza tercüman olmuşsun yorumunu yaptılar. Annelik duyguları çok ortak ve beni ancak başka bir prematüre annesi çok iyi anlayabilir.
 |
Elif Tanem'i hemşire camdan gösterirken
|
33+4 haftalıkken 2320, 2280 ve1750 gram doğan minik meleklerim ile tanıştım prematürelik ile. Doğuma giderken hüngür hüngür ağladım, yapmayın daha çok ufaklar söz hiç yerimden kalkmayacağım birkaç gün daha kalsınlar diye. Ebemiz kızım hem üçüz gebesin hem 34. Haftasın daha ne istiyorsun diye fırçaladı beni:)
Yazdığım, yaşadığım tüm yorgunluklara rağmen zaman geçmekte yavrularım büyümekteler. Şimdi eskiyi unutma, yeni hikayeler yazma, Ömer, Elif, Emir’in elinden tutma;ve henüz yolun başında olan üçüz, ikiz, prematüre annelerimizde "umut" olma günü.Sultan Gedik
0 yorum:
Yorum Gönder